In het ondernemingsleven wordt er veelvuldig gebruik gemaakt van de wet van 02.08.2002 betreffende de betalingsachterstand bij handelstransacties. Deze wet regelt de cruciale aspecten zoals de betalingstermijn waarin facturen vergoed dienen te worden, en de sancties die op een laattijdige betaling van toepassing zijn.
Betalingstermijn
Bij handelstransacties tussen ondernemingen bedraagt de betalingstermijn in principe 30 dagen conform de zogenaamde ‘Wet Betalingsachterstand’.
Op dit moment kan deze betalingstermijn conventioneel worden verlengd tot maximaal 60 kalenderdagen, doch zal het motief hiervoor objectief gerechtvaardigd moeten worden door de bijzondere aard of bepaalde elementen van de overeenkomst.
Kan de onderneming deze verlenging niet objectief rechtvaardigen, dan is de standaardtermijn van 30 dagen van kracht.
Termijnen van meer dan 60 dagen zijn hoe dan ook niet toegelaten.
Datum ontvangst van de factuur
Vaak wordt deze maximale betalingstermijn kunstmatig gerekt door contractueel de factuurdatum, en dus de startdatum van de betalingstermijn, overeen te komen. Op die manier kan de maximaal toegelaten betalingstermijn de facto worden omzeild.
De wetswijziging legt deze contractuele praktijk aan banden en bepaalt dat de schuldenaar alle informatie aan de schuldeiser moet geven dewelke nodig is om een factuur uit te reiken, uiterlijk op het moment van de ontvangst van goederen of diensten.
Hiermee wordt een contractueel afgesproken ontvangstdatum van een factuur dus verboden.
Controle- en verificatieperiode
Een omzeiling van de betalingstermijn wordt ook wel eens bekomen door het contractueel afspreken van een zeer lange controle-en verificatieperiode alvorens de betalingstermijn aanvang neemt.
Deze controle- en verificatieperiode wordt in de meeste gevallen beperkt tot 30 dagen en zal vanaf heden integraal deel uitmaken van de effectieve betalingstermijn.
Ook een contractuele bepaling waarbij de betalingstermijn pas ingaat vanaf de verificatie van de factuur is verboden.
Verhoging met interesten en schadebeding
Op dit vlak wijzigt er in de praktijk zeer weinig. De wetgever wijzigt de gebruikte bewoordingen door in de wetswijziging te stellen dat de hoofdsom automatisch wordt ‘verhoogd’ met interesten en een forfaitaire vergoeding bij wanbetaling.
De wetgever wenst hiermee duidelijk te maken dat de schuldeiser zijn recht niet meer moet uitoefenen om een verhoging op te eisen, maar dat deze verhoging automatisch plaatsvindt.
Het doel van deze wetswijziging is duidelijk: ondernemingen niet te lang laten wachten op hun centen.
Wenst u deze wetswijziging meteen in uw factuurvoorwaarden door te voeren?
Of wenst u begeleiding in uw efficiënt invorderingsbeleid van openstaande facturen?
Laat je door het team van Advocatenkantoor Bijnens L. & Co begeleiden en contacteer ons per mail via infoijnensadvocaten.be of telefonisch op 089/36.43.81